لت و کوب زن های تاجیک/Лату Кӯби Занҳои Тоҷик

به نوشتۀ تارنگار بخش فارسی بی بی سی، گروهی از زنان " روز سه شنبه (پانزدهم آوریل) در اعتراض به تصمیم دولت در مورد تخریب منازل مسکونی شان روبروی دفتر ریاست جمهوری تاجیکستان دست به تظاهرات زدند و پلیس در جریان سرکوب گردهمایی اعتراضی آنان، تعدادی از این زنها را لت و کوب کرد، یک زن در نتیجه این حادثه جراحتهای سنگین برداشت. " به اطلاع خبرگزاری ها، شهرداری دوشنبه قصد دارد منازل واقع در نزدیکی کارخانۀ سمنت دوشنبه را تخریب نماید. شهرداری دوشنبه می گوید که این افراد در محل نامبرده از سال ۱۹۹۲ بدین سو غیر قانونی جا گرفته، منزل بنا نموده اند. شهرداری به این افراد در محلۀ "خاوران" دوشنبه زمین وعده نموده. ولی به انتقاد خانوادگان، آن ها توان بنا نمودن ساختمان را ندارند. خواهش می کنم این ویدیو را از رادیو آزادی ببنید:

http://www.ozodi.org/content/Article/1106866.html

وقتی نوار را تماشا می کردم، در فکر آن افتادم که مرد ها کجایند؟ ولی به زودی جوابش را هم از زبان یکی از خانمان بدبخت پیدا کردم: پسر و شوهر و برادر هیشان همه در روسیه هستند! این خانم ها با آغاز جنگ به سر تاجیکستان تحمیل شده، به افغانستان پناه می برند و همین حکومت بود که آن ها را از افغانستان باز می گرداند و در حومۀ شهر، نزدیکی کارخانۀ سمنت، که آب و هوای خوشی هم ندارد، زمین کوچکی جدا می نماید تا برای خود منزل بنا نمایند. امروز ایشان را می خواهند بیرون از در کنند. درست است که شهرداری می تواند برای بهبودی بخشیدن به شهر مالکیت مردم را تخریب نماید، ولی باید مبلغ کافی جدا نمایند تا شهروندان بتوانند "در بالای سر بامی داشته باشند". منازلی که این مردم بیچاره دارد، چیزی نیست و مبلغش هم زیاد نیست. این ها از آن قصر هایی نیستند که "نوتاجیک" ها صاحبشان هستند. این هم در حالیست که آقای رحمان سال گذشته قانون عفو مالکیت را تصویب نمود و امروز شهرداری در اساس "غیر قانونی" بودن این منازل می خواهد مردم را بی پناهگاه گذارد.

دیدن این نوار اصلاً دلم را داشت پاره پاره می کرد و بی اخطیار اشک روی چشمانم دوید، که پلیس با خانمان بی سر و پناه چونین معامله می نماید. وظیفۀ پلیس حفاظت شهروندان است. گذشته از این، اندوه آور آن است، که این کار را "واریسان آریان" انجام داده اند؛ زادگان سرزمین پاک ایران – سرزمینی که جوانمردی را به جهان معرفی نموده. کجاست آن جوانمردی، که به زن و بچه ها حمله می کنند؟ به داد آن زنان و کودکان که می رسد؟ این را نمایندگان ملتی انجام می دهند، که مادر را این قدر گرامی می دانند. مگر ضرب و شتم نمودن مادران در نزد بچه های خود آدمی است؟ مگر کسی فکر می کند که آیندۀ این اقدام چه می شود؟ اگر این مادران نباشند، این بچه ها چه کار خواهند کرد؟ دیدن اهانت مادران از طرف نیرو های حکمت به روان این بچه ها چه اثری می گذارد؟ آینده تاجیکستان همین طفلاکان هستند و آیندۀ همین دولتمندان هم در دست آن هاست.

Ба навиштаи торнигори Бахши Форсии Би Би Сӣ, гурӯҳе аз занон «рӯзи сешанбе (понздаҳуми оврил [апрел]) дар эътироз ба тасмими давлат дар мавриди тахзиби манозил маскуниашон рӯ ба рӯйи Дафтари Раёсати Ҷумҳурии Тоҷикистон даст ба тазоҳурот заданд ва пулис дар ҷараёни саркӯби гирдиҳамоии эътирозии онон, теъдоде аз ин занҳоро лату кӯб кард, як зан дар натиҷаи ин ҳодиса ҷарроҳатҳои сангин бардошт.» Ба иттилоъи хабаргузориҳо, шаҳрдории Душанбе қасд дорад манозили воқеъ дар наздикии корхонаи сементи Душанберо тахриб намояд. Шаҳрдории Душанбе мегӯяд, ки ин афрод дар маҳалли номбурда аз соли 1992 бадин сӯ ҷо гирифта, манзил бино намудаанд. Шаҳрдорӣ ба ин афрод дар маҳаллаи «Ховарон»-и Душанбе замин ваъда намуда. Вале ба интиқоди хонаводагон, онҳо тавони бино намудани сохтмонро надоранд. Хоҳиш мекунам, ин видюро аз Родю Озодӣ бубинид

http://www.ozodi.org/content/Article/1106866.html

Вақте, ки наворро тамошо мекардам, дар фикри он уфтодам ки мардҳо куҷоянд? Вале ба зуддӣ ҷавобашро ҳам аз забони яке аз хонумони бадбахт пайдо кардам: писару шавҳару бародарҳояшон ҳама дар дар Русия ҳастанд! Ин хонумҳо бо оғози ҷанги ба сари Тоҷикистон таҳмил шуда, ба Афғонистон паноҳ мебаранд ва ҳамин ҳукумат буд, ки онҳоро аз Афғонистон боз мегардонад ва дар ҳумаи шаҳр, наздикии корхонаи семент, ки обу ҳавои хуше ҳам надорад, замини кучаке ҷудо менамояд, то барои худ манзил бино намоянд. Имрӯз эшонро мехоҳанд берун аз дар кунанд. Дуруст аст, ки шаҳрдорӣ метавонад барои беҳбудӣ бахшидан ба шаҳр моликияти мардумро тахриб намояд, вале бояд маблағи кофӣ ҷудо намоянд, то шаҳрвандон битавонанд «дар болои сар боме дошта бошанд». Манозиле, ки ин мардуми бечора дорад, чизе нест ва маблағаш ҳам зиёд нест. Инҳо аз он қасрҳое нестанд, ки «навтоҷик»- ҳо соҳибашон ҳастанд. Ин ҳам дар ҳолест, ки Оқои Раҳмон соли гузашта Қонуни Афви Моликиятро тасвиб намуд ва имрӯз шаҳрдорӣ дар асоси «ғайри қонунӣ» будани ин манозил мехоҳад мардумро бе паноҳгоҳ гузорад

Дидани ин навор аслан диламро дошт пора-пора мекард ва бе ихтиёр ашк руйи чашмонам давид, ки пулис бо хонумони бе сару паноҳ чунин муъомила менамояд. Вазифаи пулис ҳифозати шаҳрвандон аст. Гузашта аз ин, андӯҳовар он аст, ки ин корро «ворисони Ориён» анҷом додаанд; зодагони сарзамини поки Эрон – сарзамине, ки ҷавонмардиро ба ҷаҳон муъаррифӣ намуда. Куҷост он ҷавонмардӣ, ки ба зану бачаҳо ҳамла мекунанд? Ба доди он занону кӯдакон кӣ мерасад? Инро намояндагони миллате анҷом медиҳанд, ки модарро ин қадр гиромӣ медонанд. Магар зарбу шитам намудани модарон дар назди бачаҳои худ одамӣ аст? Агар ин модарон набошанд, ин бачаҳо чӣ кор хоҳанд кард? Дидани иҳонати модарон аз тарафи нируҳои ҳукумат ба равони ин бачаҳо чӣ асаре мегузорад? Ояндаи Тоҷикистон ҳамин тифлакон ҳастанд ва ояндаи ҳамин давлатмандон ҳам дар дасти онҳост